Тәрәзәдәге таплар

Авылга кайткач, укытучым янына кердем. Өе бик чиста, бар да үз урынында. Яңа плас­тик тәрәзәләр өйне яктыртып җибәргән. Бераз сөйләшкәннән соң чәй эчәргә утырдык. Ничектер күзем алдагы тәрәзәгә төште: бер җире таплы, пычранган иде. Ничек инде бар тәрәзә ялтырап тора, ә берсе шундый? Апам да сизеп алды гаҗәпләнгән карашымны.
— Тәрәзә янында ике кош очып йөри иде. Берсе ачык форточкадан кереп, түрдәге тәрәзәгә бәрелеп үлде, — диде. – Икенчесе, үзенең парын эзләп, тәрәзәдән керергә тырышты. Бәрелеп-бәрелеп тә алды. Менә шуңа күрә пычранды да ул. Берничә көн элек ишегалдына чыксам, тәрәзә турында үлгән кошка тап булдым, — диде тирән сулап апам. — Пары янына бакча артына җирләдем, инде җаны тынычлангандыр мәрхүм кошчыкның. Кем әйтер алар кош кына дип, кешеләрдән дә акыллырак, тугрырак икән алар”, — дип көрсенеп куйды ул…

Шәфкать Ганиев, Ижау шәһәре.